Ostatnio oglądałam zdjęcia pewnego amerykańskiego fotografa Matta Bluma, który postanowił zrealizować bardzo ciekawy projekt. Postanowił ukazać kobiety w naturalnej postaci, nie takie, które pojawiają się w większości czasopism kolorowych, kobiety poprawione, bez mankamentów urody, bez wad, lecz kobiety zwyczajne - panie domu, prawniczki, pielęgniarki, matki, żony, córki - oraz, co najważniejsze, prawdziwe i... całkiem nagie.
Czy kobieta, która nie ma idealnej figury, czyli wymiarów w przybliżeniu "90-60-90", krągłych sterczących piersi, zgrabnej pupy, gładkiej cery i nie wygląda dokładnie tak jak boginie z okładek kolorowych magazynów lub z rozkładówek "Playboya", nie jest piękna?
Czy kobieta której brzuch lekko zwiotczał po ciąży, która ma cellulit na pośladkach oraz delikatne przebarwienia na skórze nie może postrzegać siebie jako istoty pięknej?
Dlaczego piękno traktowane jest wyłącznie jako zespół cech zewnętrznych, a nie sięga głębiej, do osobowości, zasług, inteligencji, dokonań?
A co o projekcie mówi sam fotograf:
W tym
Niestety wygląd fizyczny to pierwsze, po czym inni nas oceniają. Z czasem mam nadzieję, kiedy już oswoimy się z różnorodnością - odmiennymi kształtami, kolorem skóry, itd., będziemy mieli bardziej realistyczne oczekiwania w kwestii
Jeżeli jesteście ciekawe całej sesji zdjęciowej zapraszam na stronę: klik
Podoba Wam się takie podejście do naturalnego wyglądu „prawdziwej” kobiety?